"Yorgun; hiçlikten bıkmış, her şeyden bıkmış, dünyanın taşımayı asla seçmediği ağırlığından bıkmış."

― F. Scott Fitzgerald

*

Yoruldum; biraz da perişanım şimdi
Şöyle bi dönüp bakıyorum da maziye
Ne çok değişmiş her şey, her ilim
Hatta değişmez sandığımız bilim
Hatta yarını çocukluğumuzun bile
Bizim değilmiş be gülüm
Şiiri bozuldu her harbin
Ritmi kaçınca tabi kalbin
Dönüşüverdi yazma sebebi harfin
Beş hececiler yerini maskeli beşlere
Bilmenin hazzı yerini bilmemeye
O koca kahkahalar kırık gülüşlere
Düşeşler yerini hep yeklere bıraktı,
Büyümek yerini üzülüşlere.
Ama yol hala uzun yara belli ki daha derin
Yaşımızı az daha alınca buluruz bi su kenarı
Anımsamaya çalışmaya müsait şöyle sessiz serin!
”daha lazımmış demek ki” deriz tasadan gamdan
Öyle zırt diye olmazmış feylesof çünkü hamdan
Belki de ömür bellediğimiz şu paslı şamdan
Çalınmış küçücük bir an uzay denen zamandan
Ben de artık biraz daha az uyumalıyım belli ki
Belli ki bi fayda gelmeyecek yaradandan
Bi yarar yok düşlediğim amandan
Nasılsa dönülüveriyormuş madem bi şekil yeminden
Ben de usul usul susarım kendi içime içime
Kendi içimin bile içlenemeyeceği yerimden
Ama bi tek şeyin yeri dolamayacak bu kederde
O hem dokunulmaz sandığımız
O her ilişenin biraz daha dipsizleştirdiği
O hep bi gün dolar sandığımız oyukta;
Şair diye bi klişenin oturduğu kalpteki koltukta.
Yorgunum elbette- şimdi biraz daha yavaş yürüyor
Üstüne biraz daha ıssız, daha minik gülümsüyor
Bi önceliğim yok a yaşayabilenlerin arasında
Rüyamda bile manasız bi kuyruğa giriyor,
Niyesini bilmeden sıramı bekliyorum
Terkedilen aptallıkların en soğuk sılasında
Kendine acımak da değil bu ha, değil uğunmak
Ağlatmaya da çalışmam artık birini kelimelerimle.
Çatallaşması sesimin, dilimin kararsızlığıdır
Biraz umarsızlığı, az biraz da tutarsızlığıdır
İçimdeki çocuğun fırlamalığıdır sonra.
Bunlar sayıklama da değil ha, değil aklama
”Affet” diye başlar artık cümle başları
Sonunu getirene, becerene aşk olsun
Anlayabilirim artık eskidekileri, arkadaşları
Onlar aslında her geceye sızan her hece
Onlar aslında gözeneklerimdeki imece
Onlar hepi topu puslu usumdan dökülen söz yaşları
Üstüne bi de bi fark eyledim ki…
Perişanın biriyim ben, hatta biraz talanım…
Adını uğur koyduğum koca bi yalanım şimdi